“Leuk dat je belt! Goed om na lange tijd weer je stem te horen.” Ik bel de moeder van een patiënt die voorheen op de afdeling kinderoncologie heeft gelegen. “Eigenlijk waren de gesprekken erg belangrijk voor mij, laat ze weten. “Ik heb het contact eigenlijk best wel gemist, sinds de behandeling klaar was!” Het werd wederzijds een leerzaam gesprek.
De moeder zegt dat zij blij is dat haar zoon onlangs contact met mij gezocht heeft. “Soms is het voor mij ook emotioneel en moeilijk om de vragen van mijn zoon te beantwoorden! Zo confronterend, zo onzeker makend, zo machteloos, zo bang. Ik voel me dan nog steeds zo kwetsbaar en zo fragiel”. En toch zeg ik steeds weer: “Wat moet, dat moet!” “Kom op schouders eronder!”
We praten enige tijd over de intensieve behandelperiode vanwege de diagnose ‘leukemie’ bij haar zoon. Die tijd ligt al weer enige jaren achter haar, en toch …… De enorme impact die dat heeft gehad op haarzelf en op haar man, op hun ouderschap en op hun relatie; op hun hele gezin en om alle betrokken familieleden. “Als ik daar aan denk, dan krijg ik het er nog warm van! Wat was dat zwaar en spannend!” “Hoewel ik het eerst niet wilde, hebben de gesprekken met jou wel geholpen”.
En, vroeg ik vervolgens, wat heeft jou nou in de tijd van zijn behandeling en opname nou het meest geholpen? Daar kwam een lang antwoord met opstekers op. Samengevat luidde dit als volgt:
- Vanuit m’n directe ouderverantwoordelijkheid en zorg en bezorgdheid: hij is mijn kind, en daar ga ik voor! Ik laat hem daarin niet alleen!
- Met mijn echtgenoot samen vorm ik toch op een of andere manier een evenwichtig span; hoe verschillend wij beiden ook reageren en iets beleven. We zien elkaar, we kennen elkaar, we geven elkaar de ruimte en delen onze moeite.
- Ondanks pieken en dalen: veerkracht en doorzettingsvermogen; we hebben innerlijke draagkracht; we delen dezelfde motivatie.
- Perspectief op genezingskans (hoog genezingspercentage), dat geeft moed.
- Goede, open begeleiding en communicatie door het behandelteam
- Heftige emoties en daarin mijn en onze balans vinden
- Eigen belang ondergeschikt maken aan het belang van de ander; inschikken en invoegen.
- Het hebben van uitlaatkleppen: onderweg praten in de auto (afreageren, huilen), praten met arts, verpleging en maatschappelijk werk, schrijven in m’n logboek/dagboek, regelwerk en administratie doen, steun vragen en krijgen van familie; herkenning in een film of een boek.
- Eigen wijsheid en eigenwijzigheid, in een optimale, bijzondere balans
- Het voelen van steun door het ontvangen brieven, kaarten, emails
- Even tijd voor mijzelf hebben
Aan het eind van het telefoongesprek zei zij tegen mij: “Prettig om op deze manier terug te blikken op al deze ervaringen en op deze tijd. Dat lucht even op. En ook mooi om te merken hoe wij ons door die moeilijkheden heen geslagen hebben. Dat is best bijzonder” Ik noem dat maar: ‘omkijken door de zijspiegel’. Tot slot zegt zij: “Eigenlijk laat deze ervaring zien waar wij samen als ouders én als gezin tot veel in staat zijn, ook nu en in de toekomst!” Ik noem dat vooruitkijken door de voorruit! Een prachtig en krachtig toekomstperspectief.
Bob de Raadt, medisch maatschappelijk werker, methodisch ouderbegeleider, contextueel hulpverlener, gastdocent en ouderschapsdeskundige.
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
