De zomervakantie is voorbij en we gaan weer naar school en aan het werk. Als de bus arriveert, springt ons vlindertje van geluk een sprong in de lucht. Met een tevreden gevoel zwaai ik haar uit.
Bij een kop koffie maak ik de balans op. Vijf maanden corona heeft ons uitgewoond. In de zomer leek het even weg, maar inmiddels is het in de stad waar ik woon in volle omvang weer terug. Ik merk het aan mezelf: ik ben goed uitgerust, maar inmiddels weer iets te alert. Datzelfde patroon van vooruitgang en terugslag zie ik ook bij mijn dochter. Onze zomer was ontspannen en toch ook weer niet. Ze is zoals elke zomer weer heel erg gegroeid, maar we maakten tegelijkertijd regressie mee.
Wanneer je een kind met beperkingen krijgt, verlies je een beetje het vertrouwen in de goede afloop. Je kind leert je dat er dingen zo mis kunnen gaan dat ze niet meer te repareren zijn. Het leert je omgaan met die terugkomende pijn die daarbij hoort. En het leert je omgaan met je steeds opnieuw te moeten aanpassen aan een nieuwe werkelijkheid. In zoverre zijn ouders van zorgintensieve kinderen behoorlijk getraind in coronatijden. Telkens weer een nieuw normaal om je ergens toe te moeten verhouden, langdurige sociale isolatie en een onzekere toekomst. Dat leven kennen we.
En tegelijkertijd merk ik ook dat het gebrek aan vertrouwen in de goede afloop me soms een beetje tè alert maakt. Ik ben wel heel erg nerveus over een mogelijke besmetting, ik ben wel heel erg alle mogelijke scenario’s aan het uitdenken. Ik moet uitkijken dat ik hierin niet doorschiet. Dus adem ik nog eens diep in en uit. En zeg tegen mezelf dat ik de toekomst niet ken, maar wel kan vertrouwen op mijn vermogen daar iets van te maken.
Met die gedachte ga ik opgewekt weer aan het werk. Net als de rest van Noord Nederland.
© Leontien Sauerwein (www.leontien.sauerwein.com)
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
