Ouders van zorgintensieve kinderen kunnen behoorlijk eigenwijs zijn. En dat is best lastig voor de professionals die met onze kinderen werken. Toch word ik keer op keer bevestigd in mijn eigenwijzigheid.
De ontwikkeling van kinderen met een verstandelijke beperking is heel moeilijk te voorspellen. We weten nog zo weinig van de hersenen en wat er waar misloopt, is nauwelijks vast te stellen. Toch heb ik altijd tegen alle artsen gezegd: “Er zit meer in haar. Ze mag dan wel verstandelijk gehandicapt zijn, ze is niet achterlijk.” Laatst zag onze kinderarts haar sinds langere tijd weer en die haalde deze woorden van mij aan: “Je hebt het altijd gezegd, Leontien: er zit meer in dan je denkt.”
Vandaag hoorde ik dat meer. We zaten in de auto toen mijn dochter de maan door de wolken heen zag. Ze begon spontaan te zingen: “Zie de maan schijnt door de bomen”. Ik viel steil achterover. Ze zong loepzuiver, met de juiste melodie en maatvoering, en ook nog behoorlijk wat tekst. Mijn zevenjarige verstandelijk beperkte dochter, die functioneert op het niveau van een kind van drie jaar, zong het Sinterklaaslied weliswaar nasaal vanwege haar schisis, dus het klinkt een beetje als “sjie du maam sjein doo-de boonmuu…”, maar verder heel herkenbaar.
Ik houd niet van ouders die de nieuwe Einstein in hun kind zien en baseer mijn oordeel graag op feiten. Maar ergens daartussenin zit een ouderlijke intuïtie. De intuïtie die voelt dat er achter al die barrières voor haar hersenen een vermogen zit. De intuïtie die je vertelt dat je moet blijven zoeken naar de weg naar binnen, mogelijk via muziek. De intuïtie die zorgt dat je blijft strijden.
Dus het is nog wat vroeg, maar wij zingen alweer Sinterklaasliedjes. Uit volle borst!
© Leontien Sauerwein
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
