Het is al weer bijna vier jaar geleden dat de jeugdhulp in handen van de gemeenten kwam. Ik zou u nu lastig kunnen vallen met een beschrijving van het administratieve leed dat mij in de afgelopen jaren ten deel is gevallen dankzij deze veranderingen. Dat doe ik niet, want die hele reorganisatie is voor een goed doel: efficiënter hulp voor ieder kind. Voor een toegankelijke jeugdhulp wil ik best een beetje lijden.
Maar is de jeugdhulp ook toegankelijker geworden? Ik lees dat in de rauwe werkelijkheid kinderen, jongeren en ouders nog steeds verdwaald raken in de wereld van de jeugdzorg. Meer hulp op maat, minder dure hulp, meer samenhang en ruimte voor de professional; stuk voor stuk doelen die zijn gesteld, maar die niet worden waargemaakt.
Zoals bij deze moeder die extra hulp nodig heeft voor haar oudste zoon. Hoewel ik in de specialistische GGZ zit en precies weet wat er speelt, mag ik niet doorverwijzen. Moeder moet een verwijsbrief van de huisarts regelen die ik daartoe aanschrijf zodat hij weet wat er in die brief moet komen. Eigenlijk is dat overbodig want alle gegevens zijn al met toestemming van moeder aan de betreffende instelling doorgegeven en voorbesproken.
Helaas heeft deze moeder geen huisarts meer en de nieuwe huisarts die ze vindt heeft precies telefonisch spreekuur wanneer zij haar problematische kind naar school moet brengen aan de andere kant van de stad. Moeder – die zelf een slechte gezondheid heeft en haar leven moeizaam georganiseerd krijgt -, lukt het niet om een huisarts voor haar karretje te spannen.
We zijn inmiddels vier maanden verder en nog even ver (weg). Wat toegankelijke jeugdhulp. Misschien hebben we wel de verkeerde oplossingen voor de verkeerde problemen.
Bert Krapels,
Klinisch psycholoog en psychotherapeut
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
 van toegankelijke jeugdhulp...){kind=link}