Rollercoaster in kwadraat

De ontsluiting stagneert en de artsen besluiten tot een spoedsectio. Dan krijgt het meisje een hoeveelheid vruchtwater binnen, waarin zij ook nog eens gepoept heeft. Voor de ouders vormt de hectische bevalling het begin van een rollercoaster in het kwadraat. Een verhaal uit de praktijk van een ouderschapsdeskundige in het Erasmus Medisch Centrum.

“Hebben jullie de maxi-cosi bij jullie?”, vraagt de verpleegkundige aan de ouders. “Nee! Die staat nog thuis. Geen tijd voor gehad om daar aan te denken!”. Een logische vraag in een volstrekt ongewone situatie! Vader zit met z’n dochter op schoot. “Eindelijk!”, verzucht hij. Vol aandacht, genegenheid en bewondering kijkt hij naar haar. Vol trots. “Ze knapt gaandeweg op; het gaat beter met haar. Steeds meer infusen gaan er af! Kijk maar.” Vader wijst op de infuusstandaard die steeds leger wordt. Moeder zit naast hem, heeft net gekolfd en let scherp op alles. Zij geeft indien nodig instructies aan vader.  Ouderschap in een notendop. Dochterlief ligt wat onderuit gezakt op een kussen en wordt door vader een beetje omhoog gehesen. Na een rollercoaster van tien dagen. Hoezo rollercoaster?

De artsen besluiten tot een spoedsectio

“Nou, de zwangerschap ging voorspoedig, inclusief alle controles (met o.a. de 20 weken-echo)”, vertelt moeder. De herinnering aan de miskraam bij twaalf weken (een tweelingzwangerschap), een jaar geleden, hebben de ouders wel beleefd en ook besproken, maar diep weggestopt. “Het leven gaat verder”, zeker als de nieuwe zwangerschap zich aankondigt. De ouders verheugen zich op het nieuwe leven. Dan komt het moment van de bevalling, bij 41 weken en zes dagen. De ontsluiting stagneert echter op een zeker moment en de artsen besluiten tot een spoedsectio. Net voor het moment dat het meisje ter wereld komt, krijgt zij een hoeveelheid vruchtwater binnen. Dat is een acuut probleem, want zij heeft eerder in het vruchtwater gepoept. De artsen noemen dat ‘meconiumhoudend’ vruchtwater, en dat is in haar longen terecht gekomen. Het vruchtwater moet direct uit haar longen gezogen worden.

“Ik dacht alleen nog maar aan een kistje”, laat de kersverse vader zich ontvallen

Acuut volgt een reanimatiesetting. De kersverse vader heeft die reanimatie dagen later nog op z’n netvlies staan. “Dat was heftig! Ik dacht alleen nog maar aan een kistje”. Vol spanning kijkt de vader toe wat er met z’n dochter gebeurt. “Die minuten duurden eindeloos!” Hij let ook op z’n vrouw, die van de keizersnede aan het herstellen is en sterk aanvoelt welke stress er heerst. Gelukkig slaagt de reanimatie.

Spoedoverplaatsing naar nabijgelegen ziekenhuis en terug naar het Erasmus

“En toen moesten we weg, want de opvang van moeder en kind kon niet in het streekziekenhuis gegeven  worden”. Er volgt een spoedoverplaatsing naar een nabijgelegen ziekenhuis, in België. Drie uur na de geboorte ligt hun dochter daar in het ziekenhuis. “Maar niet voor lang!” Twee dagen later is er opnieuw een overplaatsing noodzakelijk. “Nu moesten we naar Rotterdam, want onze dochter moest aan de hart-longmachine gelegd worden, voor vitale ondersteuning”. Opnieuw een spannend besluit. Wederom een spannende rit.

De hele rollercoaster komt een paar keer voorbij

De rollercoaster gaat maar door in de beleving van de jonge ouders. Ik ontmoet de ouders op de hal bij Intensive Care. We gaan het kinderziekenhuis uit en zoeken een plekje onder de overkapping. Ik spreek de ouders en zij vertellen mij alle ins and outs van de afgelopen dagen. Zij kijken elkaar regelmatig intens aan, zij houden elkaar vast en vullen elkaar aan in het hele verhaal. De een is stil als de ander huilt of op een andere manier emotioneel is. De hele rollercoaster komt een paar keer voorbij. Rode draad in hun verhaal is de stress rondom hun dochter, de steun aan elkaar en daarnaast het toegenomen vertrouwen in God. “Dat is onze persoonlijke ervaring”. Zonder die steun zouden de ouders het een stuk moeilijker gehad hebben. Verder hebben zij veel steun aan het meeleven van hun families. “Dat is een prima netwerk om ons heen!”

Ik heb bewondering voor hun aanpassingsvermogen in deze heftige situatie…

Het moeilijkste voor de ouders is het afhankelijk zijn van de hart-longmachine. “We kunnen op dit moment niets doen; alleen maar naast haar bed zitten”. Dat is lastig voor ouders die normaal gesproken flinke ‘controlfreaks’ zijn. Ik heb bewondering voor hun aanpassingsvermogen in deze heftige situatie, als ouders en als partners. Voor hun steun aan elkaar. Voor hun vertrouwen. “Wij hebben volop foto’s gemaakt van onze dochter. En wij hebben geluidsopnames van haar gemaakt, want wij dachten dat we haar zouden verliezen”. Een heftige uitspraak, terwijl de situatie langzamerhand verbetert en dat ontslag van de IC dichtbij is.

“Hebben jullie een maxi-cosi bij jullie?” Dochterlief is van de hart-longmachine af en mag overgeplaatst worden naar het ziekenhuis in hun regio. Het is tijd om afscheid te nemen van de IC-afdeling. De rollercoaster begint trager te gaan. Maar nog niet in de beleving van de ouders. Dat is een kwestie van tijd ……

Bob de Raadt, medisch maatschappelijk werker, methodisch ouderbegeleider, contextueel hulpverlener, gastdocent en ouderschapsdeskundige.