Zondagmiddag, 14.40 uur. Een appje: “Hallo lieve ouders, zaterdag is het feestje van Milan. We gaan lasergamen. Omdat we niet allemaal in de auto passen, hebben we mijn neef geregeld. Hij heeft net zijn rijbewijs, maar kan heel goed rijden. Als iemand niet wil dat zijn kind bij onze neef in de auto gaat, hoor ik het graag. En oh ja, neem gymschoenen en kleren die vies mogen worden mee. Wij hebben er heel veel zin in!”
Ik aarzelde. Liet ik mijn zoon van elf jaar met een beginnende automobilist meegaan? Ook al kon hij heel goed rijden? Vertrouwde ik hem toe aan een knul van achttien jaar? Of was ik nu te huiverig? Voordat ik mijn mening bepaald had, verscheen er een nieuw bericht op mijn scherm. Twee van de kinderen kwamen vanwege sportverplichtingen met eigen vervoer. De neef was niet meer nodig en mijn dilemma was opgelost.
7:40 uur, maandagochtend. De telefoon. Een onbekend nummer.
“Goedemorgen, met Alex. Ik ben er over tien minuten. Dan kom ik uw dochter halen. Ik ben haar chauffeur.”
“Uh, wie bent u? Waar is Stefan? Dat was toch haar chauffeur.”, stamelde ik.
Met een beetje heen en weer gepraat en na een belletje naar de vervoersmaatschappij, begreep ik dat er geschoven was in het schema. De vervoersmaatschappij had me dat moeten laten weten, maar dat waren ze vergeten. Oprechte excuses.
Nadat ik ophing, schoot ik vol. Niet eens vanwege het vergeten, want dat kan gebeuren. Maar omdat geen van de betrokkenen zich realiseerde hoe erg dat vergeten is. Hoe pijnlijk zo’n telefoontje om kwart voor acht ’s ochtends is. Hoezeer je daarvan in paniek kunt raken. Het is al lastig genoeg dat je je meest kwetsbare kind iedere dag met een chauffeur moet meegeven, waarvan je zeker weet dat hij niet met haar kan communiceren. Sterker nog, geen bal van haar begrijpt: hij is taxichauffeur, geen pedagoog.
Ik vertrouw mijn bijzonder intelligente en verbaal zeer sterke zoon van elf jaar liever niet toe aan een andere automobilist. Maar mijn zesjarige verstandelijk beperkte dochter met een ernstige spraaktaalontwikkelingsstoornis wel, iedere dag. Iedere dag moet ik daarmee mijn eigen grens over gaan.
Dan wil ik wel graag weten hoe die grens eruitziet en wat zijn naam is.
© Leontien Sauerwein
(www.leontiensauerwein.com)
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
