Toen mijn gezonde zoon klein was, heb ik stellig beweerd dat hij pas uit logeren mocht als hij in staat was te bellen dat hij naar huis wilde. Natuurlijk is hij ver voordat hij kon praten al bij oma gaan logeren, maar het is wel tekenend voor de manier waarop we in deze tijd onze kinderen beschermen. We monitoren waar ze zijn en geven ze zeker niet zomaar mee aan iemand die we niet kennen. Ik moest hieraan denken toen ik mijn verstandelijk beperkte dochter deze week op de taxi-bus naar school zette.
Vervoer is onontbeerlijk als je een zorgintensief kind hebt. De school ligt vaak niet in jouw buurt of zelfs stad. Vervoer ontlast het gezin van een zorgintensief kind en het geeft het kind zelf een heldere structuur. En er speelt meer: de eerste week bracht ik ons vlindertje nog zelf naar school, maar na twee dagen gebaarde mijn dochter al of ze niet met de bus naar huis kon? Of je nu verstandelijk beperkt bent of niet, je wilt doen wat je peers doen. Dus: met de bus naar huis! Kortom, vervoer hoort erbij. En zo redeneerde de school ook toen ze bij de aanmelding onmiddellijk aannamen dat er leerlingenvervoer nodig was.
In een grote stad als de onze, is het leerlingenvervoer aanbesteed aan een grote partij, die vervolgens de ritten weer onder-aanbesteedt aan allemaal kleine bedrijven. Het is een bont gezelschap aan taxi´s en busjes wat dagelijks voor haar school verschijnt om de kinderen te brengen en halen. Allemaal kinderen die vooral gebarentaal spreken, een taal die de chauffeurs niet spreken. Ze kunnen dus vaak niet communiceren met degene die hen thuisbrengt. En diegene is ook niet opgeleid om te werken met hun beperkingen.
Mijn zoon is tien jaar en weet al behoorlijk goed wat er in de wereld te koop is. Wij wonen op een steenworp afstand van zijn school en geven hem zo veel mogelijkheid zelfstandigheid. Toch hebben wij hem nog lang naar school gebracht en gehaald. Net als alle andere ouders deden en vaak nog doen.
Het zette me dus wel even aan het denken toen ik me realiseerde dat ik iedere dag van mijn vijfjarige verstandelijk beperkte dochter verlang dat zij in een taxi-bus stapt bij iemand die zij niet kent en met wie ze niet kan praten. Van wie verlang ik nu meer lef?
Vervoer hoort erbij. Maar we moeten ons als ouders, leerkrachten en zorgprofessionals wel realiseren hoe dapper zorgintensieve kinderen eigenlijk zijn!
Leontien Sauerwein
Praktijk voor Verliesbegeleiding
www.leontiensauerwein.com
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
