Wanneer je een zorgintensief kind krijgt, verandert alles in je leven. Echt alles. Eén van de dingen die je leert, is wie je naasten zijn en wie toch verder weg blijken te staan. Je leert je vrienden kennen. En grappig genoeg is dat niet door de grootse gebaren, maar juist door hele kleine dingen.
Bij ons huwelijk hield mijn schoonvader een speech waarin hij ons al meegaf dat het om de kleine dingen gaat in het leven, de merksteentjes die je langs je pad vindt. Mijlpalen zoals huwelijk, geboorte, promotie of zoveel-jarig huwelijksfeest, het moet zeker allemaal gevierd worden, en ook bij de dood moet goed stil gestaan worden. Maar vergeet niet, gaf hij ons mee, de kleine dingen: een klein gebaar van liefde, een arm om je heen, een echt luisterend oor of het vertrouwen van een leerkracht. Het zijn dié kleine dingen die het verschil maken in het leven.
En dat is precies zoals ik het de afgelopen jaren ook heb ervaren. Het waren vaak de kleine gebaren, die me er een paar keer echt even doorheen sleepten. Zoals mijn schoonzus die een paar telefoontjes pleegde toen ik dreigde te verdwalen in het donkere woud van de gehandicaptenzorg. Of een andere schoonzus die mij een hele leuke lieve CD met originele kinderliedjes gaf toen ik haar vertelde over de moeite die ik had om de middagen leuk te houden met onze ernstig verstandelijk beperkte dochter.
Het waren juist die kleine dingen die me het gevoel gaven dat ik niet alleen stond. Ik moest het toch echt verder zelf uitzoeken, maar dat iemand even naast me ging staan was de letterlijke stutting die ik toen nodig had.
We denken zo in successen en resultaten in onze maatschappij, dat we soms vergeten dat gewoon even naast iemand gaan staan, vaak al genoeg is. Het ongemak dat veel mensen voelen als ze met je verdriet geconfronteerd worden, gaat ook over hun onvermogen om dat verdriet op te lossen. Maar dat verwacht je als verdrietige vaak helemaal niet. Je wil eigenlijk vooral dat iemand even bij je blijft, zodat je even wat minder alleen bent.
Soms voelen mensen dat precies aan. Dan zijn ze even een merksteentje….
En het zijn de merksteentjes die het verschil maken…
Leontien Sauerwein
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
