Vader of moeder zijn is men voor het leven. Maar het actieve ouderschap bestaat uit hooguit de eerste achttien jaar. Steeds meer ouders willen echter ook als hun kinderen feitelijk volwassen zijn, een actieve rol blijven spelen. Overbodig.
Dat betoogt psycholoog Jeffrey Wijnberg In een blog op vrouw.nl. Hierin geeft hij aan dat het voor de kinderen na hun achttiende verjaardag voldoende is dat ouders er gewoon zijn. En dat vanaf het moment dat een kind het ouderlijk nest verlaat, er jaarlijks steeds minder zal overblijven van wat ooit was. Tegenwoordig willen mensen, ook toch een actieve rol blijven spelen. Een periode van extra activiteit is er natuurlijk wel als de kinderen zelf kinderen krijgen. Dan kan de kraan van het grootouderschap vol worden opengezet.
Functionele opdrachten
De kinderen zelf hebben dan alleen nog oog voor ‘functionele opdrachten’ zoals dat de (groot)ouders op de kleintjes passen of extra geld beschikbaar stellen als er een hypotheek moet worden afgesloten. Waar ouders, in de tussentijd, vaak onder lijden is dat de kinderen zelf weinig tot niets meer delen van wat er gebeurt in hun leven.
Natuurlijk worden de mijlpalen wel gevierd zoals wanneer één of andere prijs wordt gewonnen of als weer een (klein)kind wordt geboren. Maar over de dagelijkse gang van zaken zullen de meesten in deze moderne tijd weinig loslaten, simpelweg omdat zij wel wat anders te doen hebben dan hun ouders op de hoogte te houden.
Oneerlijkheid
Zij zijn bezig om carrière te maken en steken hun energie liever in het ontwikkelen van vriendschappen en het opbouwen van een eigen gezinsleven. Voor de (groot)ouders voelt het, met het klimmen der jaren, dat er welhaast niets terugkomt van al die investeringen die zij in de kinderen hebben gedaan. Niet dat de kinderen ondankbaar zijn, maar oog voor de aandachtsbehoefte van hun ouders is er gewoonweg niet.
En dat kan een gevoel van oneerlijkheid teweegbrengen. Sommigen zeggen tegen mij: “Het is soms net alsof je, na gedane ouderlijke arbeid, wordt afgedankt’. Nu is het natuurlijk wel zo dat ouders, die hun taak goed volbracht hebben, kinderen afleveren die zo zelfredzaam zijn dat ouderlijke bemoeienissen een gepasseerd station zijn.
Plichtmatig
Anders gezegd: als kinderen geen beroep meer doen op hun ouders, dan is de opvoeding als geslaagd te beschouwen. In een enkel geval zal het kind wel weer een beroep doen op de ouders; of zelfs weer thuis komen wonen (boemerangkind). Alleen dan kan het ouderschap weer worden geactiveerd. Echter, het besef dat het kind niet echt op eigen benen kan staan stemt dan ook weer niet tot vrolijkheid.
Bron: vrouw.nl
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
