Zaterdagochtend, ik lees mijn krantje. Het weekendmagazine is een van mijn favoriete onderdelen. Het valt mij op hoe vaak het in de artikelen, interviews en columns gaat over het leven in gezinnen en daarmee ook over ouderschap, ook nu weer.

Allerlei aspecten komen voorbij. Wat doet het met je gevoel als ouder als je kind is overleden of als je een pleegkind in huis krijgt en het niet botert? En hoe functioneer je als jonge ouder? Ook in de boeken die ik lees en de films die ik kijk gaat het vaak over ontwikkelingen binnen gezinnen, waarbij ouderschap een belangrijk onderdeel is. Net als in praatprogramma’s op tv. Vaak gaat het dan om extreme situaties – gelukkig heeft niet iedereen dergelijke heftige ervaringen, maar het doet je er wel even bij stil staan. Wat als het mij of mijn kind zou gebeuren … Niet zo verwonderlijk, want veel situaties zijn herkenbaar en min of meer in te voelen.

In mijn werk als hulpverlener betrap ik mezelf er echter op dat het in gesprekken toch al snel gaat over de dingen van alle dag. Een kind dat boos of bang is, een puber die niet lekker in haar of zijn vel zit. ‘Wat kun je doen als ouders?’, is dan de vraag die wordt gesteld en voor ik het weet word ik als hulpverlener in de adviserende rol geduwd. Of eigenlijk laat ik me in deze rol duwen. Misschien is dit wel de meest comfortabele. Ik kan dan iets doen, iets toevoegen, iets betekenen (denk ik). Met de ouders kijken naar hoe het voor hen is, het – in hulpverlenerstaal – reflecteren op, het stilstaan bij, het mentaliseren met de ouders is dan soms ver weg. Terwijl juist dát vaak de mooiste gesprekken oplevert.

Je hebt als ouder maar te dealen met wat je op je bordje krijgt. Je eigen geschiedenis, je eigen karakter en de eigenaardigheden van je kind, je partner en je situatie. Hoe doe je dat? Hoe krijg je het bijvoorbeeld voor elkaar om verder te leven als je kind is overleden of als je partner er vandoor is en je er alleen voor staat. Hoe pak je het ouderschap op als je kind een beperking blijkt te hebben? Maar ook als je kind wordt gepest, zelf pest, blowt of als je net volwassen dochter voor negen maanden naar Zuid-Amerika vertrekt… Dit laatste is mijn uitdaging!


Louise van den Broek,
Coördinator Ouders Centraal

------
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning

LAAT EEN REACTIE ACHTER