Tijdens een verloren uurtje kwam ik op een speelplaats terecht waar ouders in het weekend hun kinderen wat buitenlucht geven. Alleen kinderen mogen er uit gelaten worden. Honden dus niet. De gemeente heeft er wat klimtoestellen neergezet met een zachte ondergrond zodat iedereen zich veilig voelt. Als man alleen op een dergelijke plek kun je al gauw verdacht zijn. Ik verdiepte me in de krant in plaats van een beetje voor me uit te staren. Er gebeurt van alles in de wereld, maar boeiender is de ouder-kindwereld op een speelplek. Dan begint er toch iets van de kinderpsycholoog in mij te ontwaken, zelfs al is het weekend. Met mijn krant in de hand keek ik geboeid naar het drama dat zich gratis voor mij ontrolde.
Een vader vroeg beleefd aan een ouder of het klopte dat haar kind de bal van zijn kind had. “Of hadden ze misschien dezelfde bal?” De vader wilde met zijn kind naar huis, maar durfde kennelijk de tere kinderziel niet te kwetsen door de bal af te pakken. Dat konden de ouders beter zelf doen. Moeder en haar aanlopende partner bevestigde dat het niet hun bal was, maar verder werd er geen actie ondernomen. Ook niet toen hun kind (3 jaar) reageerde met een spugend gebaar naar de wachtende vader en met de bal wegrende.
Moeder en partner keken tevreden toe hoe hun zoontje voor zichzelf opkwam. Ze hadden er lol in dat hun kind wegrende en de bal op straat dreigde te gooien. Op geen enkele manier werd duidelijk gemaakt dat van hem iets anders verwacht werd. Deze scene duurde vijf minuten. Ondertussen wachtte de vader geduldig tot het kind er aan toe was afscheid van de bal te nemen.
Dezelfde week kwam ik in mijn werk een 7-jarig meisje tegen dat zich niets liet zeggen. “Ik geef jou geen hand”, was het enige dat ze me meedeelde. Ieder andere vraag werd met gegil beantwoord. Ik merkte dat ze zeer weinig tegenstand verdroeg. Daarom besloot ik om maar niet meteen te zeggen dat ze niet op mijn bank mag springen. Haar frustratietolerantie bleek heel klein. Zo klein, dat ik bang werd deze tere kinderziel te kwetsen.
Wel deed het me sterk denken aan het balincident. Ook vroeg ik me af of mijn ouders met mij zo zouden zijn omgegaan en zocht vervolgens naarstig naar beelden van de opvoeding van mijn kinderen. Was ik als vader niet te hard geweest door bij hen gewoon de bal af te pakken en terug te geven?
Bert Krapels,
Klinisch psycholoog en psychotherapeut
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
