Stem pleegouders krijgt te weinig gehoor

Soms kunnen ouders niet voor hun kinderen zorgen. Pleegzorg biedt dan een oplossing: de kinderen verhuizen naar een warm pleegzorgnest. Maar ondertussen blijven de ouders in de kou staan. Dat stelt Ruwayda Said Salem vast in haar bekroonde masterproef sociaal werk.

Pleegzorg wordt verondersteld meer in het belang van kinderen te zijn dan bijvoorbeeld een verblijf in een voorziening. Ook wordt er aangenomen dat pleegzorg meer in de lijn van het ‘gewone’ gezinsleven ligt. Liefde, warmte, sterke hechting, stabiliteit en continuïteit zouden meer gegarandeerd zijn in deze vorm van uithuisplaatsing.

Ondanks dat hoge knuffelgehalte, blijft pleegzorg een ingrijpende en complexe interventie. Drie partners moeten ruimte krijgen om een eigen rol op te nemen: kinderen, ouders en pleegzorgers. Ze werken samen aan de zorg voor de kinderen. Of dat zou toch moeten. De laatste decennia is er een duidelijke verschuiving binnen pleegzorg.

Ruimte voor ouders

Vroeger stond contact houden met de biologische ouders centraal, met terugkeer als sluitstuk. Vandaag staan veiligheid en zorgcontinuïteit voorop. Daardoor komen de ouders soms in de schaduw van die prioriteiten terecht. Hun stem wordt te weinig gehoord. Ten onrechte: pleegzorg is een vorm van jeugdhulp die toegevoegd wordt aan het natuurlijke of oorspronkelijke netwerk van een kind. Ouders moeten ruimte krijgen om hun mening en bezorgdheden te uiten.

Pleegzorg voorziet mogelijkheden voor ouders om hun stem te laten horen of in contact te blijven met hun kinderen. Toch wijst onderzoek uit dat dit contact verloren gaat, zeker op lange termijn. Ouders ervaren een groot verschil tussen wat er op papier staat en hoe dit in de praktijk gerealiseerd wordt.

De eigen ouderrol

Hoe ervaren ouders dat zelf? Sociaal.net vroeg het aan dertien ouders waarvan de kinderen in een pleegzorggezin verblijven. Lees verder op de website van het platform >