Spelen is essentieel voor je ontwikkeling, dus het baart mij zorgen dat onze verstandelijk beperkte dochter niet speelt. Zij neemt geen initiatief en heeft maar een hele korte aandachtspanne. Ik doe haar nu tekort, er is echt vooruitgang te zien, maar het zijn muizenstapjes. En als het haar zelf niet zo zou frustreren, zou ik er minder mee bezig zijn. Maar, ze wil zo graag, iedere minuut staat ze naast je: “Gaan we spelen?” Dat levert veel stress bij haar en bij mij op. Dus we moesten iets verzinnen.
Eerst probeerde ik de gewone kinderdingen. Het lastige bij een ernstig verstandelijk beperkt kind is echter dat het gewone niet helpt. Wanneer je met een kind speelt, volg je automatisch een bepaald patroon: je kind pakt een pop en jij beweegt mee naar het poppenwagentje om het gewone leven na te spelen. Maar ons vlindertje zet de pop weliswaar liefdevol in het poppenwagentje, maar duwt het wagentje vervolgens schaterend met een rotgang tegen de muur.
De gewone spelletjes sloegen bij mijn dochter dus niet echt aan en als ik heel eerlijk ben, vind ik de meeste gewone kinderspelletjes ook niet zo leuk om te doen. Daar voel ik me dan weer schuldig over, waarmee je natuurlijk helemaal niks opschiet. Tot iemand tegen me zei: pas als je goed voor jezelf zorgt, kun je voor een ander zorgen. Dat zette me aan het denken. Ik moest iets bedenken wat zij én ik leuk vinden. En dat zette me op het spoor van sensorische prikkels. Mijn dochter geniet intens van: geluid (liedjes, liefst hard), bewegen (liefst wild), voelen en kijken (naar jezelf in de spiegel).
Dus hebben we van de week gedanst op de dierenliedjes Kriebel Kriebel Snorrebaard, waarvan vooral de zelf bedachte Olifantendans nog de hele week is teruggekomen. En we hebben een hut gebouwd, waar we dus geen tafeltje met een kopje thee in zetten, maar samen languit op een paar kussens naar muziek lagen te luisteren.
Het hoogtepunt was echter de spiegel die ik in de hut zette. Ze begon helemaal te glimmen en de rest van de middag hebben we gekke bekken naar elkaar getrokken…
Ik heb lang niet zo genoten van spelen met mijn kind… en mijn dochter van spelen met haar moeder.
Dat noem ik nou zorg voor allebei!
© Leontien Sauerwein
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
