Respect voor pijn ‘klaagouders’ van zorgintensief kind

Ouders van een zorgintensieve zoon of dochter willen net als iedere andere ouder het allerbeste voor hun kind. Maar door hun intensieve ervaring met zorgprofessionals, in combinatie met hun zorgen, staan ze te boek als klaagouders. Ten onrechte: zij hebben recht op respect en aandacht.

Dat schrijft gedragskundige Lot de Swart op klik.org. Als moeder van twee gezonde kinderen geeft zij aan zich niet veel voor te kunnen stellen bij de pijn, het verdriet, de onmacht en de zorgen van ouders van een zorgintensief kind. Zij hoort hun frustraties over de wisselingen van het personeel, hun verbeten strijdbaarheid over of hun kind wel echt gezien wordt, hun zucht bij het vertellen van hun verhaal aan de zoveelste persoonlijk begeleider, arts of gedragskundige. Hun twijfels of hun kind wel de aandacht krijgt die zij hun kind wensen.

Schuldgevoelens

De onmacht van het gebrek aan een vooruitzicht op een kind dat uitgroeit tot een zelfstandige volwassene: een voorwaarde waaronder je als ouder zelf onbezorgd een dagje ouder kunt worden. De schuldgevoelens bij de keuze om hun kind uiteindelijk dan toch maar bij een woongroep aan te melden.

Ouders die knokken

De eeuwige strijd met de manager voor meer personele bezetting. Het cynisme wat steeds prominenter wordt wanneer er ‘weer een nieuwe methodiek wordt geïmplementeerd op de groep’, een methodiek waar toch niks van terecht komt, want er is immers geen tijd voor.

Ouders die, door al deze ervaringen en zorgen, inmiddels te boek staan als “de klaagouders”. Ouders die dit zelf ook wel weten hoor, want de begeleiding kan het geduld inmiddels niet meer opbrengen als ze de zoveelste zorg uiten over hun kind. Klaagouders…

Ouders die gewoon, net als iedere andere ouder, het allerbeste willen voor hun kind. Al die jaren al. Ouders die knokken. Ouders die je eigenlijk ieder kind gunt. Maar ook…ouders met pijn. Waar ook aandacht voor mag zijn.