Als kind kon ik mijn moeder tot wanhoop brengen door eindeloos te zeuren over dat ik me verveelde. Dat ging dan met een zangerig zeur toontje: “Ik heb niets te doen, ik verveel mehhh.”
Wat mijn moeder me ook voorstelde om te doen, ik had er geen zin in en kon me alleen maar vervelen. Het voelde alsof ik in een grote kale vlakte stond waar niets me inspireerde. Wanneer ik me maar uiteindelijk borrelde er vanzelf wel een idee naar boven en besloot ik bijvoorbeeld toch maar met de lego te gaan spelen. Ik was da tevreden en mijn moeder werd een stuk relaxter. Het idee over wat ik ging doen kwam van binnen uit.
Bestaat het begrip zichzelf vervelen eigenlijk nog wel? Of wordt vervelen nu vooral gebruikt als een ander lijdend voorwerp is? Mijn kinderen heb ik nooit horen zeuren dat ze niets te doen hadden en zich verveelden . Ook in mijn praktijk kom ik die kinderen niet tegen. Hooguit een hoog begaafd kind dat alles super saai vindt. Zo bezien is zich vervelen eigenlijk niets anders dan je onderprikkeld voelen.
Krijgt een kind nog de kans om zich te vervelen? Worden ze door hun ouders niet voortdurend getriggerd om iets te gaan doen: tablet, computer, sporten, TV, club, muziek? Voor opborrelende ideeën is nauwelijks rust en ruimte. De grote kale vlakte van toen is nu een druk marktplein geworden waar allerlei triggers op je af komen. Je krijgt als kind daarmee minder kans om bij jezelf stil te staan en te bedenken wat je eigenlijk wilt. Gelukkig hebben we mindfulness, medicatie, therapie en structuur om toch nog een beetje de rust op het marktplein aan te brengen.
Bert Krapels,
Klinisch psycholoog en psychotherapeut
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
