Leontien en haar dochtertje

Ik weet niet wat ik zie.” Onze kinderarts was oprecht enorm verrast toen we na een half jaar weer voor controle kwamen met onze dochter die verstandelijk beperkt is en een ernstige spraak-taalontwikkelingsstoornis heeft. Ons vlindertje stapte stralend haar spreekkamer binnen.

Sinds ons dochtertje is gaan lopen, zijn er banen in haar hersenen aangelegd die de weg geopend hebben voor verbindingen en dus ontwikkeling. Haar ontwikkeling is van een piepend krakend wagentje met vierkante wielen veranderd in een boemeltreintje. Zeker nog geen gewone stoptrein, laat staan een sneltrein of intercity, maar het loopt en de wielen zijn rond.

Mijn ervaringen met doktersbezoeken waren tot de geboorte van mijn dochter eigenlijk vooral positief. Onze zoon heeft een gehemeltespleet, dus we hadden al heel veel bezoeken achter de rug. Het ziekenhuis kennen we als onze broekzak en de kinderarts ook al jaren. Maar aan het eind van zijn eerste zware jaar waren de meeste problemen over. De doktersbezoeken werden alleen maar leuk. Mijn zoon heeft namelijk de gave om te pieken op het juiste moment. Bij elk testje bij de dokter deed hij dingen die ik hem nog nooit had zien doen. Hij is daarbij ook nog een gezellige kletskous, die met iedereen overweg kan. Dus na ieder doktersbezoek liep ik zo trots als een pauw naar buiten.

Ons vlindertje daarentegen moest ik meestal met veel kunst en vliegwerk bewegen om dan toch de ondergrens van haar kunnen te laten zien. Zodra iemand ook maar iets van haar verwachtte, ging zij onmiddellijk in regressie: huilen, boos, geen land meer mee te bezeilen. Een gehooronderzoek moest zelfs onder narcose plaatsvinden, omdat ze dwars door de geluidsdichte deuren van de spreekkamer heen brulde. Na elk psychologisch onderzoek kon je mij opvegen: doodop van honderd keer “Op een grote paddenstoel” zingen om haar weer te kalmeren.

Als doktersbezoeken zo verlopen is dat op zichzelf al enorm vermoeiend. Maar dergelijke situaties raken tegelijkertijd een diep verdriet aan. Mislukte arts-bezoeken confronteren je namelijk ook zo ontzettend met het verdriet om de beperkingen van je kind. En dan is zo´n arts-bezoek ineens driedubbel zwaar en kost het je soms dagen om dat weer een beetje achter je te laten. Maar deze keer was de dokter leuk! Ze stapte vrolijk naar binnen, gaf de arts zelfs een glimlach.

Een vriendin van mij noemt van die onverwachte momenten, geluksmomentjes. En dat dekt precies de lading van ons gevoel die dag.

Ik koester ze. Die geluksmomentjes.

Leontien Sauerwein – Praktijk voor verliesbegeleiding (voor ouders van zorgintensieve kinderen). www.leontiensauerwein.com

 

------
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning

LAAT EEN REACTIE ACHTER