Een tijdje terug zag ik de film ‘Laat me’, over de jonge jaren van Ramses Shaffy. Met een vriendin besprak ik de hunkering naar verbinding en de hoop op samen, die in het slotlied klonk. “Daar kun je ook een keer een blog over schrijven!”, zei mijn vriendin ten afscheid. Ik moest even slikken. Want die hunkering en hoop was ik die week al eerder tegengekomen.
Ik sprak een nicht van ons. Ze vertelde dat haar kinderen het soms moeilijk vinden om met ons vlindertje te communiceren. Wat ik volkomen begrijp; ze is nauwelijks te verstaan en wat ze zegt heeft niet per se betrekking op de situatie van dat moment. Dat ze dan ook nog eens niet reageert op wat jij zegt, maakt communicatie helemaal ingewikkeld. Toch raakte het me.
Ons vlindertje zoekt waar mogelijk andere kinderen op. In de speeltuin, op de atletiekbaan bij een wedstrijd van haar broer, op de verjaardagen van onze neefjes en nichtjes: steevast gaat zij te dichtbij staan en heel blij staren. De reacties van de kinderen zijn voorspelbaar en begrijpelijk. Onze neefjes en nichtjes doen telkens pogingen om contact met haar te leggen, maar ze weten terecht niet altijd hoe ze het moeten aanpakken. Hoe ouder ze allemaal worden, hoe meer ik ze daarbij kan helpen. Maar die afwijzende blikken op de atletiekbaan en in de speeltuin, die zal ik niet kunnen voorkomen. En ons vlindertje voelt ze. Dat zie ik.
Hoe beperkt je ook bent, ieder mens hunkert naar contact, ieder mens hoopt op samen. Die hunkering en hoop is een wezenlijk onderdeel van ons bestaan. Maar als je die hoop in de ogen van je beperkte dochter ziet, dan doet het zo’n pijn als die niet beantwoord wordt. Omdat je niet zeker weet of dat ooit goed komt.
In de tussentijd verbinden wij ons maar met iedere vezel aan haar. Als gezin vormen we een hecht samen! Zoals Ramses mij toezong….
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
