Het verliezen van een kind drijft ouders uit elkaar, wordt vaak gedacht. Maar dat blijkt een misvatting: het hevige verdriet kan juist ook verbinden. Hoe leef je verder, als individu, en als koppel?
Wat doet het ergst denkbare scenario – het verliezen van je kind – met je relatie? Over die vraag handelt een artikel in De Correspondent van Lisanne van Sadelhoff. Er is in haar ogen een overheersend idee in onze samenleving dat stellen die een kind verliezen daar samen vaak niet (goed) uit komen. Hoe leef je verder? Hoe ‘overleef’ je dat verdriet als stel?
Het verlies dreunt nog jarenlang na
Dat was waar Monica (63) en Peter van Hest (64) zich ook zorgen over maakten. En dat is zacht uitgedrukt. Alle woorden zijn immers te zacht uitgedrukt als ze moeten beschrijven waar ze elf jaar geleden mee te maken kregen.
Ze hebben drie dochters: Susanne, Marloes en Lisette. Een Dreimäderlhaus, zei Peter altijd trots – ze wonen in Hengelo, ‘drie keer gas geven en je bent in Duitsland’. Het gezinsleven was warm, het huwelijk tussen Peter en Monica goed, de dochters waren gelukkig (en later gelukkig getrouwd) en er kwamen kleinkinderen. In 2009 was Susanne zwanger van haar tweede kindje. Ze was toen 28 jaar oud. In korte tijd vermagerde ze door hevige misselijkheid. Ze kon niets binnenhouden, werd in het ziekenhuis opgenomen en kwam er met een sonde weer uit. Ze was toen twaalf weken onderweg in haar zwangerschap.
‘Ik zou langskomen, maar dat hoefde niet, want ze was zo moe’, vertelt Monica in de woonkamer van hun vrijstaande woning. Op de achtergrond staat klassieke muziek aan – na Susannes overlijden was dat de enige prikkel die Monica kon verdragen. ‘Nu kan ik ook gewoon de radio aanhoren. Maar dat heeft lang geduurd.’
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
