“Het is niet alleen verdriet en ellende”

Voor Ouders Centraal praat Minke Verdonk met ouders over het leven met hun kind met een ernstige beperking of handicap. De verhalen zijn openhartig, puur en inspirerend, met leerpunten voor zorgprofessionals. Dit keer interviewt zij Yasmine, moeder van Omar (13 jaar). Haar zoon is geboren met Spina Bifida, rolstoel gebonden en moeilijk lerend.

Hoe was het voor jou om te horen dat je zoon een beperking had?

“Na twintig weken zwangerschap hoorden wij dat het mis was en toen stortte ik volledig in. Ik was zó van de kaart. Wij besloten na lang denken en praten de zwangerschap door te zetten en toen moest ik mij helemaal gaan verdiepen. Ik wist niets van kinderen met een open ruggetje. Ik voelde mij eerst ook schuldig. Want kwam het omdat ik ongezond gegeten had, te veel stress had gehad? Ik dacht alleen maar, het is míjn schuld…”

Kun je iets vertellen over de beginjaren en hoe je het nu ervaart?

“Ik heb echt een flinke rouwperiode doorgemaakt en het is nooit voorbij natuurlijk, dat verdriet blijft. Op nieuwe manieren uit zich dat, maar ik heb na een jaar gezegd, het is goed zo. Ik wil niet zielig zijn, ik ga ook geen zielig ventje op de wereld zetten. Het moet iemand worden met zelfvertrouwen. Hij is geboren met 1-0 achterstand en dat gaat geen 10-0 worden doordat hij in een schulp gaat kruipen. We gaan ervoor, en we gaan er het beste van maken!

Ik weet nog goed dat ik voor het eerst op de mytylschool liep en dat ik dacht; ‘dit is gewoon een verborgen wereld, waar ben ik in terecht gekomen?’ In de auto heb ik hard zitten huilen, omdat ik besefte dat mijn zoon in dat wereldje zou gaan leven.”

“Omar kan heel vlot overkomen, alleen is het vaak lege taal, hij weet zelf niet altijd wat hij zegt. Dan komt hij heel grappig en pienter over, maar hij snapt dingen vaak niet en daardoor wordt hij vaak overschat. Ik probeer hier altijd zo veel mogelijk rekening mee te houden.”

Welke impact heeft het leven met een kind met extra zorg op jou als ouder?

“Uiteindelijk heb ik tot zijn achtste buitenshuis gewerkt. Toen kwam ik erachter dat ik mijn eigen grenzen zo genegeerd had, dat ik ook lichamelijk uitgeput raakte. Ik ben er denk ik vier jaar mee bezig geweest om op dat punt te komen. Nooit heb ik pas op de plaats gemaakt, ook niet na de komst van zijn twee jongere broertjes. Misschien was het ook wel dat ik iets te bewijzen had naar mijzelf, ‘je kan het wel’. Ik denk dat de beperking van Omar daar een grote rol in heeft gespeeld. Dat ik dacht’ OK, je hebt een grote tegenslag, maar je geeft niet op, mij krijg je niet klein.

Lees verder via de pdf van het artikel >>

Zie ook:

• Podcast Minke Verdonk over levend verlies
• “Hunkeren naar erkenning en bevestiging”