Wanneer ouders geen andere optie zien dan hun kind ter adoptie af te staan, leidt dit regelmatig tot onbegrip. Voor het eerst is er een uitgebreid rapport over onbedoeld zwangere vrouwen in Nederland die overwogen of besloten hun kind af te staan ter adoptie. Fiom wil met het rapport, getiteld, Landelijke Afstand Ter Adoptie Registratie (LATAR), en door het delen van ervaringsverhalen het taboe op afstand ter adoptie doorbreken.
Enkele cijfers:
– In de afgelopen drie jaar hebben 196 vrouwen overwogen hun kind af te staan ter adoptie;
– 52 van hen besloten hun kind daadwerkelijk af te staan ter adoptie;
– 20 van de 52 vrouwen die afstand deden, hielden hun zwangerschap geheim;
– 18 van de 196 vrouwen die afstand overwogen, ontdekten de zwangerschap pas rond de bevalling.
Voornemen tot afstand
Als een vrouw onbedoeld zwanger is en niet zelf voor haar kind denkt te kunnen zorgen, kan ze overwegen om haar kind af te staan ter adoptie. Dit noemen we een ‘voornemen tot afstand’. Het uiteindelijke besluit wordt genomen na een bedenktijd van drie maanden vanaf de bevalling.
Fiom haalt sinds 2015 uitgebreide informatie op over de jaarlijkse (voornemens tot) afstand ter adoptie in Nederland. Dit heeft geresulteerd in de LATAR. De gegevens zijn afkomstig van de protocolpartners die betrokken zijn bij een voornemen tot afstand ter adoptie: Fiom, Siriz en de Raad voor de Kinderbescherming. De LATAR biedt inzicht in de omvang, achtergrond en omstandigheden van de groep vrouwen die overwegen of besluiten om hun kind ter adoptie af te staan. De informatie betreft de periode 2015 t/m 2017.
Aandacht voor geheimhouding
Het rapport bevat ook gegevens over vrouwen die onder geheimhouding bevielen. De redenen dat zij hiervoor kozen waren schaamte, schande of gevaar. Voor een deel van de vrouwen was een belangrijke factor de dreiging van eerwraak/verstoting. De gevolgen van geheimhouding zijn ingrijpend.
Will van Sebille, afstandsmoeder die haar kind lang geleden afstond, vertelt over de impact; “Keuzes die je constant moet maken. Liegen of de waarheid? (…) er komt altijd een moment dat je niet zonder meer kunt vertellen wat er is gebeurd. Je bent bijvoorbeeld op kraamvisite, maakt een opmerking en dan krijg je als reactie ‘Wat weet jij daar nou van, jij hebt toch geen kinderen!?’ en daar sta je dan.”
In de LATAR is er naast geheimhouding en de late ontdekking van de zwangerschap, aandacht voor de omstandigheden en motieven van de moeders en de betrokkenheid van de biologische vader.
Meer informatie:
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
Het is de schaamte voorbij als het gaat om het kind!
Geen kind wil een leugen zijn en als dat moment van niet meer kunnen liegen er t.z.t. toch komt, dan kun je beter gelijk eerlijk zijn. En als er bedoeld is te zeggen dat er een moment komt dat de waarheid niet meer verteld kan worden, is dat veel ernstiger! Dan zadel je het kind op met een enorm dilemma, een geheim te zijn, dat diep ingrijpt. Waarom kon er van mij niet gehouden worden? We wéten nu toch hoe belangrijk het is dat kinderen weten wie hun ouders zijn en dat het kind zich in de baarmoeder al verbonden voelt?
Als dat jaren gaat duren, omdat het in het begin geheim is gehouden, dan kan dat voor het kind een voortdurende herhaling van die eerste afwijzing betekenen, jarenlang, dag in dag uit. Of er nu wel of niet over gesproken mag worden. Zou dat niet beschamend moeten zijn? Ieder kind wil er mogen zijn, zoals hij of zij is. En zélfs als je als adoptieouder zo vindt, dan is het nog maar de vraag of het kind het zelf ook zo voelt en beleefd. Dáár ligt de pijn! Zelfs bij een geslaagde adoptie.
Het zou het FIOM sieren als het zich inzet om een nieuwe weg in te slaan: ‘Hoe kan ik het kind van deze moeders helpen en ouders een perspectief bieden, omwille van het kind’. Hoe kan erover gesproken worden als ouders ‘denken’ dat ze er niet voor kunnen zorgen. Natuurlijk is die eerste gedachte er als je wordt overallen door wat niet gepland is. Staan we dan ineens met de mond vol tanden en kan er alleen iets bedacht worden van wat allang bewezen is niet goed te zijn? Kunnen we nog denken vanuit het belang van het kind en de ouder-kindrelatie?
Doorbreek het taboe op geheimhouding van een onbedoelde zwangerschap! En help de ouder, die het niet meer weet, met een oplossing te komen dat tevens in het belang is van het kind dat onbedoeld is verwekt.
De last van schaamte afwentelen op het kind, die er mogelijk zijn hele leven mee worstelt is onethisch.