Contact maken zonder woorden

Een van de dingen die me soms aanvliegen is de vraag waar onze verstandelijk beperkte dochter later zal wonen. Is dat bij lieve vrouwen die achtuursdiensten draaien en na een paar jaar een nieuwe baan vinden? Het beangstigt me dat haar sociale contacten zullen eindigen, niet omdat je op elkaar uitgekeken raakt, maar omdat iemand een zakelijke beslissing neemt. Dat haar sociale contacten niet vierentwintig uur aanwezig zijn en het dus van de overdracht afhangt of de verzorgster van de lunch weet dat zij een nachtmerrie had die nacht.

Mijn oudste schoonzus wees mij al eens op haar huisgenoten, de mensen met wie zij woont en dat zij degenen zijn met wie ze op haar manier lief en leed zal delen. Dat stelde me toen en nu nog steeds gerust. Toch knaagt het af en toe. Want aandacht krijgen van ons vlindertje is heel kort en zij neemt geen enkel initiatief tot spel. Daarom is ze helemaal niet zo’n gezellig speelkameraadje. En kinderen zijn dan al snel uitgekeken op je, spookt het om drie uur ’s nachts regelmatig door mijn hoofd.

Maar niets is zo sterk als de feiten zijn. Dus duw ik mijn nachtelijke gedachten weg en reageer onmiddellijk enthousiast als de moeder van één van haar klasgenoten voorstelt een speelafspraak te maken. Zeker nu dit de grote vriend van ons vlindertje is. Op de dag zelf blijkt mijn vrees natuurlijk niet totaal ongegrond. Ze reageert inderdaad niet op voorstellen tot spel, blijft een beetje staan kijken. Maar de blik in hun beider ogen spreekt boekdelen als ze elkaar zien. Als hij zijn handen liefdevol op haar schouders legt, straalt ze naar hem. En als zijn moeder even met haar kletst, houdt hij alles nauwgezet in de gaten.

Van spel kwam het niet, maar hier was wel degelijk sprake van echt contact. Zonder woorden, met een enkel gebaar, en steeds vol overgave naar elkaar. Het soort contact dat wij eigenlijk allemaal het liefst hebben….

© Leontien Sauerwein,
verliesbegeleider
(www.leontiensauerwein.com)