Waarom zijn wij, ouders van zorgintensieve kinderen, zulke activistische vertegenwoordigers van ons kind? Regelmatig vertoon ik een assertiviteit waar ik zelf verbaasd van sta te kijken. Ik, die het altijd zo belangrijk vind dat iedereen zich comfortabel voelt bij een gesprek, blaf ineens een neurologe aan de telefoon af. Ik schaam me daar achteraf dan een beetje voor. En vraag me dan af wat me bezielde. Wanneer ben ik zo’n lastige ouder geworden?
Het toneelstuk Lastige Ouders van Marike van Weelden en Pieter Tiddens geeft antwoord op die vraag. Het stuk legt de rauwe pijn bloot die ouders hebben om een kind dat bescherming nodig heeft, omdat hij het zelf niet kan en nooit zal kunnen. Het laat zien wat dat met je doet als ouder. Dat je daar onder meer opstandig van wordt, een vechtersbaas. Je laat je de kaas niet meer van het brood eten. Het is de kwetsbaarheid van onze kinderen die je zo kan aanjagen.
Precies dát voelde ik toen ik voor een onderzoek een filmpje van ons vlindertje bekeek. Een filmpje waarin je ziet hoe zij elke dag weer in de war raakt, omdat zij cognitief veel verder is dan emotioneel. Waarin je ziet dat ze emotioneel nog maar een dreumes, eigenlijk een baby, is. Een baby in het lichaam van een zesjarige. En dan voel ik ten diepste hoeveel bescherming zij nodig heeft.
Bescherming van een hele lastige ouder.
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
