Column: Opsplitsen

Vakanties zijn voor ouders van zorgintensieve gezinnen geen rustpunt in een hectisch bestaan. Het zijn onderbrekingen van een vaste routine en dus een bron van stress. Zo keek ik ook tegen de afgelopen meivakantie aan. Vorig jaar was juist deze vakantie dé aanleiding voor ons om de zorg thuis helemaal anders te organiseren. Tweeënhalve week stress, crises, niemand uitgerust noch ontspannen: het was echt een dieptepunt.

De zorg voor ons vlindertje wordt zwaarder. Het afgelopen jaar is ons dat steeds duidelijker geworden. Haar beperkingen gaan een prominenter rol spelen, we beginnen tegen haar ontwikkelingsgrenzen aan te lopen. De vraag dringt zich op tot  hoever zij zich zal kunnen ontwikkelen. Hoe voorkomen we dat ze gefrustreerd raakt?

Pijnlijke vragen, maar toch kijk ik hier tegenwoordig met veel meer vertrouwen tegenaan dan voorheen. Want, wij redden ons wel als gezin. Wij hebben inmiddels aangetoond dat wij ons goed kunnen aanpassen aan tegenslag, trauma en zelfs voortdurende stressbronnen. Door reëel naar onze eigen situatie en onszelf te kijken, maar ook door onze kinderen de ruimte te geven zich te uiten. Ieder voor zich en samen hebben wij laten zien dat we over een grote dosis veerkracht beschikken. Dat vertrouwen heb ik meer dan ooit.

Gek genoeg komt dat juist ook door de afgelopen meivakantie. Die was echt het tegenovergestelde van die van vorig jaar. Dit keer besloot ik het gezin te splitsen en onze kinderen ieder een eigen programma te bieden. Met hulp van de fantastische persoonlijk begeleider van ons vlindertje is dat enorm goed gelukt. Zij heeft een scala aan leuke uitjes gehad en kwam bijna elke dag ontspannen thuis. Mijn zoon hetzelfde verhaal. We zijn er zowaar allemaal van uitgerust geraakt.

Het is niet zoals ik me het gezinsleven ooit had voorgesteld, onszelf opsplitsen, maar het is wel mijn gezinsleven. Het leven van mijn gezin.

Het leven van mijn veerkrachtige gezin

© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)