Een paar jaar geleden kreeg mijn zoon regelmatig nieuwe buisjes in zijn oren. Mijn gezonde zoon welteverstaan. Wij waren in die tijd geneigd te denken: een operatie van niks, die hebben we al vaker gehad. Om het vervolgens een beetje te bagatelliseren: waar andere ouders met z’n tweeën kwamen, ging ik alleen. Dat mijn zoon het allemaal vrolijk en zonder piepen onderging, was de normaalste zaak van de wereld. Iedereen vond ons stoer en in deze op succes gerichte maatschappij was dat een fijne houding.
Inmiddels zijn we een paar jaar verder en heeft het leven ons andere lessen geleerd. De beperkingen van onze verstandelijk beperkte dochter hebben ons geleerd dat het leven niet maakbaar is en succes niet vanzelf spreekt. Ons gevoel van veiligheid is aangetast en we zijn kwetsbaarder geworden. Maar misschien is de belangrijkste les wel dat we ons realiseren dat het heel erg mis kan gaan en dat het dan niet meer goed komt ook.
Dat is een hele harde les, maar gek genoeg geeft die les ook ruimte. Ik ben niet meer continue bezig met wat ik nog zou willen bereiken. Mijn definitie van succes is veel breder geworden dan alleen maar omhoog op de maatschappelijke ladder. Ik ben milder geworden en geniet enorm van een fijne middag met mijn kinderen, juist omdat we ook zo vaak hele ingewikkelde middagen hebben.
Bij nieuwe buisjes zou ik het nu heel anders aanpakken. Ik zou mijn zoon prijzen voor zijn dapperheid en een cadeautje meenemen voor na afloop. Ik zou oma vragen of ze even langskwam om samen met mijn zoon te testen of hij echter beter hoort. En ’s avonds zouden we zijn lievelingskostje koken.
Die buisjestijd kan ik niet meer over doen, maar ik kan wel stil staan bij de momenten van het leven waarin het goed gaat.
Dat inzicht heb ik dan toch van mijn verstandelijk beperkte dochter gekregen.
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
