Gezinnen met een zorgintensief kind splitsen zich noodgedwongen regelmatig. Ook wij doen dit regelmatig. Zo voorkomen we dat onze zoon niet echt kan doen wat hij wil, omdat dat te snel gaat voor ons vlindertje en zij snel overprikkelt raakt. Daarmee voorkomen we ook dat ons hele gezin in haar kielzog overstuur raakt.
Splitsen is niet leuk en vaak pijnlijk. Ik vind het ingewikkeld te kiezen wie met wie meegaat. Ik voel me verscheurd als mijn dochter verdrietig is, omdat zij niet met mama of papa mee mag. Ik vind het pijnlijk dat ik op de familie-app niet zulke onbezorgde foto’s van het gezin kan plaatsen, zoals mijn broer dat wel kan. Het kan niet anders, maar het splitsen blijft een pijnlijk randje hebben.
Zo ook laatst. Onze zoon had aangegeven dat hij wel eens iets met z’n drieën wilde doen. Wij hadden net een weekend met z’n tweeën naar Parijs gepland en besloten spontaan met z’n drieën te gaan. Ons vlindertje ging bij oma logeren, een heerlijke plek waar ze alle aandacht krijgt. Toch, aanvankelijk weer dat verscheurde gevoel. Ons vlindertje had haarfijn in de smiezen dat wij op reis gingen en zij niet mee mocht. En ze miste ons duidelijk toen we even belden.
Maar aan het eind van het weekend realiseerde ik me ineens dat dit niet het enige perspectief is. Ik vroeg aan mijn zoon wat hij leuk had gevonden van het weekend. En zijn antwoord was zonneklaar: “Ik vond het fijn dat mijn zusje er niet bij was, want zij neemt altijd heel veel ruimte in. Zij bepaalt wat we gaan doen en hoe we het doen. En nu kon ik veel meer met jullie zijn.”
Helder. Splitsen heeft voor mij misschien een pijnlijk randje, maar dat is voor haar broer niet relevant. Dat randje moet ik dus zelf oplossen.
Voor haar broer heeft splitsen een hele andere associatie. Voor brusjes is dit noodzakelijk én heel erg leuk!
© Leontien Sauerwein
Abonneer u op onze gratis digitale nieuwsbrief en u ontvangt wekelijks een overzicht van relevante ontwikkelingen rond ouderschapskennis en –ondersteuning
