Breng uithuisgeplaatste kinderen in contact met hun ouders

Kinderen die naar een pleeggezin gaan, stellen zichzelf altijd de vraag: waarom? Gedegen uitleg hierover is belangrijk om een uithuisplaatsing goed te kunnen verwerken. Bovendien heeft een kind daarvoor zijn ouders nodig. Door het regelen van contact met hen en met de pleegouders kan een kind weer tot rust komen. 

Hoe onveilig de situatie ook is waardoor deze beslissing is gevallen, het is je thuis. Het is voor jou normaal, het is altijd zo geweest. De meesten zullen herkennen dat veel kinderen gedachten krijgen als “Ik heb iets fout gedaan en daarom word ik weggestuurd” of “Mijn ouders willen me niet meer”. Soms is er zelfs politie aanwezig bij een uithuisplaatsing, dan kunnen sommige kinderen zelfs denken dat ze crimineel zijn. Het is dus enorm belangrijk om aan kinderen uit te leggen waarom ze uithuisgeplaatst worden. Denk hierbij ook aan Sonja Parker die hiervoor het Immidiate Story heeft ontwikkeld. Je geeft het kind hiermee een (korte) reden en legt het plan uit. Hoe gaat het nu verder vanaf dit punt? 

Veilige of onveilige volwassene

Een veelvoorkomende gedachte over kinderen die naar een pleeggezin gaan, is dat ze moeten wennen en dat het daarom beter is als er even gewacht wordt met contact tussen hen en de biologische ouders. In het begin moet er ook veel geregeld worden en doet het kind steeds nieuwe ervaringen op. Dit is heel stressvol voor een kind. Wie heeft het dan nodig? Juist, de ouders. Ook al zijn zij in onze ogen geen veilige volwassene, in de ogen van het kind zijn ze dat wel. Om een uithuisplaatsing goed te kunnen verwerken heeft een kind zijn ouders nodig, niet de nieuwe pleegouders die een kind nog helemaal niet kent. De eerste energie zou dus eigenlijk uit moeten gaan naar het regelen van contact met de biologische ouders en de kennismaking met de pleegouders. Hierdoor kan een kind weer tot rust komen.

Impact op de ouders

Voor de ouders van wie het kind uithuisgeplaatst wordt is dit ook een ingrijpende gebeurtenis. Zij ervaren gevoelens van onmacht, boosheid en verdriet. Het voelt soms alsof je kind ontvoerd is, zo heftig. Waar slaapt mijn kind? Hoe ziet zijn kamertje eruit? Logische vragen van ouders die hun kind hebben zien vertrekken. Net als bij het kind, worden zij ‘even met rust gelaten’. Deze heftige emoties worden als reden gezien om even geen contact met ouders te hebben. Als mensen boos zijn hebben we snel de neiging om er van weg te gaan. Probeer juist in contact te blijven. Ouders willen zich gehoord voelen. Als je uit contact gaat worden ouders daar vaak alleen maar bozer van. Naast boosheid is er namelijk ook verdriet, het is als een klap in hun gezicht. Ze worden geconfronteerd worden met hun eigen falen. Ze krijgen het gevoel dat ze niet goed genoeg zijn.

Hoe help je ouders na een uithuisplaatsing? Voor hen geeft het ook rust en duidelijkheid als het contact en de bezoekmomenten direct geregeld en opgezet worden. Als ouders kunnen helpen met de kleren in de koffer doen, welk eten het kind lekker vindt, wat de lievelingsknuffels is of vertellen welk liedje ze altijd zingen voor het slapen gaan, helpt dat ouders ook. Een andere mooie manier kan het maken van een filmpje zijn. Het kind kan in het filmpje zijn nieuwe plekje laten zien aan de ouders. Dit geeft ouders het gevoel dat ze niet compleet machteloos zijn

Lees verder op hetlock.nl voor het artikel van Arianne Struik>

Arianne Struik is bekend van de methode en het boek: Slapende honden? Wakker maken! en directeur van het Institute for chronically traumatized children (ICTC).

Zie ook:

• Feitenonderzoek bij uithuisplaatsing van kinderen onder de loep
• Stevig fundament onder professioneel werken met ouders